Weerzien in 2016

Het is bijna een jaar later als ik met Margriet Dignum en Jorien van der Hoven weer op Afrikaanse bodem sta. En zoals ik wel verwacht had, heeft dit te lang geduurd.
We hebben deze week nog wel getwijfeld of we heen moesten gaan vanwege de onrust in het land door de verkiezingen. Elijah had me een filmpje en foto’s gestuurd waar je niet blij van werd, maar unaniem hebben we met zijn 3-en besloten om toch dit avontuur weer aan te gaan.

Na een nacht in Entebbe de hele dag gereisd om naar Kasese te gaan. Om 9.00 uur vertrokken en om 20.30 stapten we bij het Virina hotel in Kasese uit. We hadden de zuidelijke weg genomen, omdat de onrust rondom de verkiezingen vooral rond Fort Portal plaats vonden.
Omdat we de auto nog hadden hebben we de volgende dag gelijk maar de safari gedaan. Helaas geen leeuwen, wel weer geluncht in het prachtige Mweya Safari Lodge.
De volgende dag hebben we een oom Van Elijah opgezocht in een ziekenhuis, noordelijk van Kasese. Hierdoor moesten we wel door een road-block, maar dat gaf geen problemen. We hebben hier ook een family-meeting gehad samen met Mukaka, Simon, Bernard en een tolk. De familie problemen rondom het bovenste stuk land is besproken, Mukaka geeft het gratis aan ons en Bernard vraagt hier een groot bedrag voor. Overeengekomen, omdat dit stuk land op te meten en naar rato uit te betalen. Hierna weer terug naar Kasese en boodschappen gedaan ( weer 2 emmers, die als ons toilet zal dienen de komende tijd)
We werden in Kisolholho opgewacht door Patrick, onze huisvriend, David de kok, die al een lunch voor ons op tafel had staan en moeder John, de eigenaresse van het huis. Na de ( koude) lunch naar de kliniek om te zien hoe het ervoor staat. Het zag er keurig uit!

Waarom het er zo keurig uit zag? Alle dagen wordt er schoongemaakt, of er patiënten zijn of niet. En het aantal bevallingen afgelopen jaar is toch wel tegengevallen. Volgens de voorspellingen van de bevolking en de chairman V zou deze kliniek al gauw te klein zijn. Nu heb ik onderhand wel geleerd, dat men hier zijn toekomstplannen/ visie hoog inzet. Maar nu blijkt dat er wel genoeg zwangerschapscontroles zijn, maar op het moment dat men gaat bevallen, de kliniek te ver weg is. Ik zou ook geen 10 kilometer meer lopen met weeën! En mede door dit, besef ik dat ik te lang weg gebleven ben. Telkens als je hier bent, kom je nieuwe uitdagingen tegen en zie je waar de prioriteiten liggen. Vorig jaar kwamen we de noodzaak van een apart laboratorium tegen en die is nu bijna afgerond. Een gebouw, waar de zwangeren kunnen verblijven voor de bevalling was al opgenomen in ons ‘future plan’ maar blijkt nu toch noodzakelijker dan vorig jaar gedacht. Ook de vrouwengroep bracht de noodzaak hiervan onder onze aandacht.
Dus weer genoeg uitdagingen voor de komende tijd!

In deze weken hebben we het lab aan de binnenkant voorzien van de grondverf, de compound met de kinderen en moeders schoongemaakt ( als beloning een klein presentje), een goede plattegrond gemaakt van de grond en gebouwen, weer een geweldige bh-markt gehouden met de vrouwengroep, voorraadkast en verloskamer opnieuw geordend en ingericht, schooltje van {Patrick bezocht, een voetbalwedstrijd van het Berbée team bezocht en vooral veel meetings gehad!!!!!!

In deze meetings komen toch vaak de verschillen in de culturen naar boven, het moeten respecteren van deze verschillen, ook het besef als men wil verbeteren, men iets van onze cultuur moet aannemen. Voor mij is het goed, als men vindt dat we zo aan hun hulpvraag hebben voldaan en zij willen werken zoals zij het gewend zijn. Dan moet ik een stapje terug gaan doen en dit respecteren. Maar zolang zij meer kwaliteit willen leveren, zullen ze ook af en toe iets van mij moeten aannemen. Iets meer aan time management moeten doen, iets georganiseerder gaan werken, meer verantwoordelijk zijn voor de spullen en wat men doet. We doen het stap bij stap en niet in grote sprongen. Maar door regelmatig te komen in deze fase van opbouw, kan men eerder bijsturen en hun “challenges” erkennen.

Nog een paar punten om apart te noemen is de bevalling waar wij in de nacht van donderdag op vrijdag bij aanwezig mochten zijn. Het blijft toch altijd een wonder en een pracht om de start van nieuw leven op aarde te mogen aanschouwen!
Ook op 1e paasdag, weer voor 3 uur in de kerk, gebeurde er iets bijzonders. Jorien, die vorige maand plotseling haar beide ouders 6 dagen na elkaar heeft verloren, brak tijdens het zingen in de kerk. Zij kon niet meer stoppen met huilen, wat grote ogen opleverde van de kinderen. Toen Elijah uitlegde waarom zij zo verdrietig was, stonden alle mensen op en baden voor de ouders van Jorien uit respect. Dit soort dingen bezorgen je kippenvel. En daar liggen tevens onze “challenges”, wat kunnen wij ook veel van hen leren.

Na 10 dagen gingen we de lange rit weer aan naar Entebbe, hebben we Lake Mburo bezocht en veel zebra’s gezien. In Entebbe de laatste afspraken gemaakt over de voortgang, de ambulance en evt. 2e auto. Nog de laatste souvenirs gekocht en weer op weg naar huis!