Weer thuis
Door: Mariëtte
Blijf op de hoogte en volg Mariëtte
27 April 2015 | Nederland, Warmenhuizen
En ja, dan ben je weer thuis en stap je je eigen wereld weer in.
Natuurlijk weer heerlijk, je eigen bed en douche met warm water, maar ook lastig om weer afscheid te moeten nemen van al die lieve mensen daar. Maar ik heb beloofd: ik kom weer terug ! Wanneer en hoe, dat gaan we nog zien.
De dagen na de opening verliepen een stuk rustiger, maar ook nu moesten er nog dingen geregeld worden. De vroedvrouwen en verpleegkundigen kwamen langs om uitleg te krijgen over al de meegebrachte spullen. Ook hebben ze kritisch gekeken, wat er nog ontbrak aan de benodigdheden voor een Oegandese bevalling. Want het is en blijft een Oegandese kraamkliniek, maar wel met een Nederlandse invloed, waar zij mee moeten kunnen werken. We hebben hier ook een goed gesprek over gehad, hoe we de kwaliteit stap voor stap misschien kunnen verbeteren om zo tot een lagere moeder- en kindsterfte te kunnen komen. Wat mij betreft zijn er in het begin al flinke stappen genomen! De sleutels zijn overhandigd, de overige medische spullen, die we in Nederland verzameld hebben en hier niet kunnen gebruiken, gaan naar een ziekenhuis in Bwerra. Op de valreep nog de plaatselijke school bezocht, waar de Albert Heijn gadgets naar toe gingen, waar ook de Nederlandse kinderen hier blij mee waren.
Helaas hebben we niet het eerste kind geboren zien worden in de kliniek, hoewel het er bijna inzat. Voor de opening kondigde een vroedvrouw zich aan van een nabij gelegen Health Center, met een mevrouw die “op knappen” stond. Het zag er naar uit, dat de nacht voor de opening het eerste kind geboren zou worden, maar helaas zakte de weeën activiteit bij deze zwangere weer af.
Ook hebben we naar de komende tijd gekeken en naar de financiën. Wat zijn de toekomstplannen en wat is ( op de korte termijn) haalbaar. Het budget doorgenomen, waar ligt de prioriteit! Dat was in ieder geval de benodigde medicijnen, die we op zaterdag in Kampala gekocht hebben bij ‘de’ medische store, die heel Oeganda van medicijnen voorziet ( betekende wel 4 uur wachten tot we de bestelling in de auto hadden). En daarna bereid je zich voor op de terugreis. En begint het terugkijken naar het hele gebeuren. Zo zijn er zoveel dingen, die ik niet genoemd heb in deze verslagen, zoals bijv. het spontaan dansen bij een familie, teruglopend uit de kliniek naar ‘huis’. We hoorden tromgeroffel en gingen op het geluid af, bleek er op een watercontainertje muziek gemaakt te worden. En zo zijn er zoveel meer ervaringen, die ik met jullie zou willen delen. Ik zou het iedereen gunnen om net zoals mijn zussen, even in deze wereld te stappen en hier de schoonheid van te zien.
Maar ook hier gebeuren er dingen die minder mooi zijn, maar wat mij vooral raakt is hetgeen wat in onze cultuur vaak doorgeschoten is. Men zegt vaak: “Je talenten zijn tevens je valkuilen”, en dat vind ik hier mooi in terug. Ik waardeer ontzettend de tijd, die ze hier voor elkaar hebben, maar erger me tevens aan het lange wachten. Ik waardeer de solidariteit en vooral de verdraagzaamheid naar elkaar toe, maar zie tevens in, dat deze verdraagzaamheid er naar toe leidt dat men soms niet de verantwoordelijkheid neemt voor zijn doen en laten. Zoals je opgevoed bent, zie je vaak als de waarheid en dat geldt zowel voor ons als voor hen, maar telkens als ik hier ben, zie ik dat onze culturen veel van elkaar kunnen leren.
Natuurlijk weer heerlijk, je eigen bed en douche met warm water, maar ook lastig om weer afscheid te moeten nemen van al die lieve mensen daar. Maar ik heb beloofd: ik kom weer terug ! Wanneer en hoe, dat gaan we nog zien.
De dagen na de opening verliepen een stuk rustiger, maar ook nu moesten er nog dingen geregeld worden. De vroedvrouwen en verpleegkundigen kwamen langs om uitleg te krijgen over al de meegebrachte spullen. Ook hebben ze kritisch gekeken, wat er nog ontbrak aan de benodigdheden voor een Oegandese bevalling. Want het is en blijft een Oegandese kraamkliniek, maar wel met een Nederlandse invloed, waar zij mee moeten kunnen werken. We hebben hier ook een goed gesprek over gehad, hoe we de kwaliteit stap voor stap misschien kunnen verbeteren om zo tot een lagere moeder- en kindsterfte te kunnen komen. Wat mij betreft zijn er in het begin al flinke stappen genomen! De sleutels zijn overhandigd, de overige medische spullen, die we in Nederland verzameld hebben en hier niet kunnen gebruiken, gaan naar een ziekenhuis in Bwerra. Op de valreep nog de plaatselijke school bezocht, waar de Albert Heijn gadgets naar toe gingen, waar ook de Nederlandse kinderen hier blij mee waren.
Helaas hebben we niet het eerste kind geboren zien worden in de kliniek, hoewel het er bijna inzat. Voor de opening kondigde een vroedvrouw zich aan van een nabij gelegen Health Center, met een mevrouw die “op knappen” stond. Het zag er naar uit, dat de nacht voor de opening het eerste kind geboren zou worden, maar helaas zakte de weeën activiteit bij deze zwangere weer af.
Ook hebben we naar de komende tijd gekeken en naar de financiën. Wat zijn de toekomstplannen en wat is ( op de korte termijn) haalbaar. Het budget doorgenomen, waar ligt de prioriteit! Dat was in ieder geval de benodigde medicijnen, die we op zaterdag in Kampala gekocht hebben bij ‘de’ medische store, die heel Oeganda van medicijnen voorziet ( betekende wel 4 uur wachten tot we de bestelling in de auto hadden). En daarna bereid je zich voor op de terugreis. En begint het terugkijken naar het hele gebeuren. Zo zijn er zoveel dingen, die ik niet genoemd heb in deze verslagen, zoals bijv. het spontaan dansen bij een familie, teruglopend uit de kliniek naar ‘huis’. We hoorden tromgeroffel en gingen op het geluid af, bleek er op een watercontainertje muziek gemaakt te worden. En zo zijn er zoveel meer ervaringen, die ik met jullie zou willen delen. Ik zou het iedereen gunnen om net zoals mijn zussen, even in deze wereld te stappen en hier de schoonheid van te zien.
Maar ook hier gebeuren er dingen die minder mooi zijn, maar wat mij vooral raakt is hetgeen wat in onze cultuur vaak doorgeschoten is. Men zegt vaak: “Je talenten zijn tevens je valkuilen”, en dat vind ik hier mooi in terug. Ik waardeer ontzettend de tijd, die ze hier voor elkaar hebben, maar erger me tevens aan het lange wachten. Ik waardeer de solidariteit en vooral de verdraagzaamheid naar elkaar toe, maar zie tevens in, dat deze verdraagzaamheid er naar toe leidt dat men soms niet de verantwoordelijkheid neemt voor zijn doen en laten. Zoals je opgevoed bent, zie je vaak als de waarheid en dat geldt zowel voor ons als voor hen, maar telkens als ik hier ben, zie ik dat onze culturen veel van elkaar kunnen leren.
-
28 April 2015 - 15:26
Margriet:
Hoi Mariette,
Bedankt voor je mooie verslagen; ik heb je/jullie met heel veel interesse gevolgd.
Ik kan me er, door jouw verslagen en foto's, een voorstelling van maken hoe het daar is/was.
Heel mooi en 'petje af' wat je daar hebt neergezet en ook voor alle voorbereidingen die
eraan vooraf zijn gegaan.
Ik heb bewondering voor je, Mariette,
Hartelijke groet van Margriet. -
05 Mei 2015 - 23:47
Koos Bach:
Hoi Mariette,
Met veel bewondering en verwondering heb ik je verslagen gelezen over je avonturen die ook werk bleken te zijn in Oeganda. Fijn om even buiten de deur te zijn en met iets anders bezig te kunnen zijn. Je hebt daar geweldig werk verricht.
Ik wens je een hele fijne zomer toe en misschien tot ziens!
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
